My View My Photo

       เรือนไทย ณ มหาวิทยาลัยมหิดล ศาลายา ครั้งแรกที่ผมมาเรียนที่นี่ เรือนไทยไม่ได้เป็นอย่างนี้ น่าจะเล็กกว่านี้นิดหน่อย ภายหลังได้รับการปรับปรุง และทาสีใหม่ สวยขึ้นกว่าเดิมเยอะ แต่บรรยากาศต่างๆยังเหมือนเดิม เหมือนตอนที่ผมเคยไปนั่งอ่านหนังสือตอนปีหนึ่ง ลมพัดเย็นสบาย นั่นคงเป็นเอกลักษณ์อย่างนึงของเรือนไทย เมื่อก่อนผมเคยใฝ่ฝันอยากมีบ้านเป็นเรือนไทย เพราะบ้านยายของผมก็เป็นบ้านไม้ทรงไทย แต่ไม่หรูหราขนาดนี้หรอก เป็นบ้านไม้ธรรมดาของคนสมัยก่อน ปลูกมาตั้งแต่รุ่นคุณทวด ผมชอบไปนอนค้างบ้านยายเพราะเย็นดี เป็นคนที่ร้อนแรงตั้งแต่เด็ก เลยชอบอากาศเย็นๆ ฮ่าๆ แต่หลังๆนี่บ้านอะไรก็ได้ ขอแค่มีคนที่เรารักอยู่ด้วยผมก็พอใจแล้ว เดี๋ยวช่วยกันตกแต่งก็สวยเอง ^^ แต่ถ้าอยู่บนน้ำนี่ด้วยน่าจะดีไม่น้อย แต่ก็กลัวเหมือนกันว่านอนๆอยู่จะร่วงลงสระน้ำ ฮ่าๆๆ เพ้อเจ้อนะเนี่ย รูปนี้สวย ผมชอบ ตอนถ่ายรูปนี้มาวางขาตั้งกล้องเอียงเลยต้องมาปรับระดับใหม่ เรือนไทยเกือบโดนตัดทิ้งแหนะ อันตรายมากการวางขาตั้งกล้องไม่ได้ระดับนี่ทำให้เสียภาพไปบางส่วน ถึงเราจะจัดองค์ประกอบภาพอย่างดีแล้วก็ตาม แต่ก็อาจเสียความตั้งใจได้ถ้าวางขาตั้งกล้องไม่ได

        ภาพนี้ผมถ่ายที่พุทธมณฑล เป็นความพยายามครั้งที่สองที่จะไปถ่ายภาพที่นี่ ครั้งแรกเป็นประสบการณ์ที่ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า การมีเมมสำรองนั้นเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับช่างภาพ เพราะหลังจากที่ผมจัดแจงทุกอย่างๆดีก่อนออกจากหอ กระเป๋ากล้อง ขาตั้งกล้อง และแรงบันดาลใจ ผมก็ขับรถออกจากหอเพื่อพุทธมณฑล ไปถึงก็จัดการเดินหามุมที่จะถ่าย วันนั้นเป็นวันที่ฝนเพิ่งตกเสร็จหมาดๆ บรรยากาศกำลังชุ่มชื่น ผมกะจะถ่ายภาพสะท้อนขององค์พระในแอ่งน้ำซักหน่อย คงสวยน่าดู แต่เหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อเปิดกล้องออกมาพบว่า No Card.... ToT หมดอารมณ์เลยทีเดียว นี่ขนาดหอผมอยู่ไม่ไกลจากพุทธมณฑลมากเท่าไหร่ ในใจคิดว่า วันนึงถ้าไปในที่ๆสำคัญกว่านี้แล้วจะทำยังไง กล้องที่ไม่มีเมม เหมือนฮีโร่สาย Int ที่ไม่มีมานา จะทำอะไรได้ บทเรียนครั้งนี้ทำให้ผมรู้ว่าควรมีเมมสำรองติดตัวไว้ แต่คุณเชื่อรึเปล่า ขณะที่ผมนั่งเขียนบล็อกอยู่นี้ เวลาก็ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว ผมยังไม่ได้ซื้อเลย ^^ วันนึงผมคงได้รับบทเรียนนี้อีกครั้ง : )         รูปนี้ผมจัดองค์ประกอบได้ไม่ดีเท่าไหร่ แจกันธูปหน้าองค์พระโดนตัดออกไปนิดนึง  ที่จริงอยากให้มีคนอยู่ในรูปด้วย แต่

    ภาพนี้ถ่ายจากหลังหอของผมเอง ที่ศาลายา บังเอิญรู้สึกตัวตอนเช้าหันออกไปนอกหน้าต่างเห็นท้องฟ้าสวยดี เลยรีบลุกจากเตียงนอน เพื่อไปถ่ายรูป สีฟ้าเข้มเกิดจากการดึงสีท้องฟ้าให้เข้มขึ้น ของจริงไม่เข้มขนาดนี้ แต่เมฆนี่ของจริงครับ ผมเป็นคนนึงที่หลงรักท้องฟ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่พอดีท้องฟ้าแล้วรู้สึกมันกว้างใหญ่ อยากบินไปบนท้องฟ้า สงสัยตอนเด็กจะดูการ์ตูนเยอะไปหน่อย แหะๆ ผลเลยชอบให้มีท้องฟ้าอยู่ในรูปของผม บวกกับเทคนิค HDR ทำให้ได้ภาพที่ท้องฟ้าสวย ^^ มีความสุขเวลาได้เห็นภาพของตัวเอง ฮ่าๆๆ

           My View My Photo บล็อกที่เกิดจากแรงบันดาลของผู้เขียนที่รักการถ่ายรูป อาจจะไม่ถึงกับใช้คำว่า "เป็นชีวิตจิตใจ" แต่ความรู้สึกต่อการถ่ายรูปนั้นก็มีอยู่ไม่น้อย ผมมีความสุขเวลาได้ถ่ายรูป แล้วรูปออกมาสวย (สวยในที่นี้ คือสวยในสายตาผมนะ) เลยเกิดแรงบันดาลใจอยากมีบล็อกเป็นของตัวเอง อยากแบ่งปันภาพที่ตัวเองชอบให้คนอื่นได้ชื่นชม ^^ และรับฟังคำวิจารณ์ในทางสร้างสรรค์ เพื่อพัฒนาฝีมือของตัวเองให้ดีขึ้น            ผมเองเป็นคนนึงที่เคยคิดว่ารูปที่สวยนั้นต้องมาจากอุปกรณ์ที่ดีและมีราคาแพง กล้องตัวแรกของผมเป็นกล้อง D SLR ของ Canon รุ่น 1000D (ซึ่งตอนนี้ก็ยังเป็นกล้องตัวแรกอยู่ ฮ่าๆๆ) ซึ่งมาพร้อมกับเลนส์ คิท 18-55 มม. มีหลายคนบอกว่าเลนส์คิททำอะไรไม่ค่อยได้หรอก ผมก็ไม่ค่อยเชื่อ แต่พอลองถ่ายไปเรื่อยๆ ก็พบว่าจริงอย่างที่เขาว่า ความสามารถของมันค่อนข้างจำกัด ก็มันเป็นเลนส์คิทนี่นะ ^^ แต่ผมก็ใช้มันมา 3 ปีแล้ว ได้รูปสวยๆมาก็หลายรูป จนผมเริ่มเข้าใจว่า อุปกรณ์นั้นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของการถ่ายภาพไม่ใช่ทั้งหมด ผมชอบประโยคนึงจากหนังสือ "องค์ประกอบศิลป์ สำหรับ นักถ่ายภาพ" ของคุณ สรพงษ์ บ